Rozdział 3

Do biura wpadł spóźniony. W jednej ręce trzymał różdżkę, a w drugiej stos plików.

-Przepraszam- wysapał.- Ktoś zalał drugie piętro i zatrzymali windę.

-Lepiej, żeby to się drugi raz nie powtórzyło- ostrzegł go John.

-Zalanie korytarza, zatrzymanie windy, czy spóźnienie?

-Zachciało ci się żartować Black?!

-Ależ skąd…

        Szybko czmychnął do swojego gabinetu. Trzy dni temu, wsadzono tam nowego pracownika. Był wysokim, młodym mężczyzną, o średnio przystojnej twarzy, krótko przystrzyżonych włosach i niebieskich oczach. Miał na imię Ben. Syriusz go nie polubił. Mary stwierdziła, że jest nietolerancyjny, bo tak naprawdę nowego współpracownika nawet nie zna, ale oczywiście jemu nic nie dało się wmówić.

-Jest Mary?- spytał bez przywitania.

-Nie- odparł tamten krótko.

        Żeby było jasne- Ben próbował nawiązać kontakt z Łapą. Przez cały pierwszy dzień starał się wypytywać, zagadywać, opowiadać kawały. Jednak czarnowłosy nie odpowiadał na nic. Właściwie to skutecznie go ignorował. Zdenerwowany Cooper dał za wygraną i chyba trochę się obraził. Black miał do generalnie w nosie i odzywał się do niego tylko, gdy musiał.

       Stwierdzając, że MaCdonalld rzeczywiście nie ma w gabinecie (nie musiał długo szukać, bo pomieszczenie nie miało zbyt wielu miejsc, które dorosła kobieta mogłaby użyć jako kryjówki), więc wyszedł w celu poszukania jej gdzie indziej. Przechodził obok damskiej toalety, gdy usłyszał szloch. Bez namysłu pchnął drzwi i wszedł do środka.

      Przy umywalce stała Mary i płakała. Po jej rumianych policzkach raz po raz spływały łzy.

-Ej, mała! Co jest?- zmartwił się.

-Ni..ni..c- wyjąkała, pociągając nosem.

-Przecież widzę- podszedł i objął ją ramieniem.

-Nic mi nie jest- powiedziała twardo.- Każda kobieta ma taki okres w życiu, że musi sobie czasem popłakać.

      Nie umiał z nią dyskutować. Nie, kiedy dysponowała takimi argumentami. Poczekał, aż przemyła twarz i poprawiła makijaż, bo oczywiście miała przy sobie torebkę z kosmetykami. Kiedy już się z tym uporała, wyszli z toalety i wpadli prosto na Johna. Ich tymczasowy szef, spojrzał na nich dziwnie i już zabierał się do wygłoszenia Blackowi kazania na temat braku koedukacyjnych toalet, ale nagle stwierdził, ze chyba nie warto. Minął parę i odszedł.

        Mary wyglądała na zażenowaną, a Syriusz na mocno rozbawionego. Wrócili do gabinetu i od razu zabrali się za pracę. Ben, który bardzo polubił się z Mary, próbował wyciągnąć od niej dlaczego tak dziwnie się zachowują, ale zbyła go szybko. Nie potrafiłaby nawet Lily powiedzieć, że właśnie została przyłapana na seksie z Blackiem. I to na seksie, którego nawet nie było.

      Godzinę później zrobili sobie przerwę. Syriusz zauważył, że nikt nie miał w zwyczaju ich pilnować. Podzielił się tą wiadomością z Mary, ale dziewczyna tylko warknęła, żeby brał się do roboty i sama zajęła się swoją pracą. On jednak zamierzał korzystać, skoro nadarzyła się kutemu okazja. Gdy zbliżał się do drzwi, usłyszał westchnięcie MaCdonalld.

-Poczekaj- powiedziała zrezygnowana.- Jednak idę z tobą.

      Skomentował jej reakcję śmiechem. Posłała mu jedno ze swoich morderczych spojrzeń i dała się poprowadzić do wyjścia. W holu Ministerstwa jak zwykle było pełno ludzi. Przepchali się przez tłum do jednej z wind.

-Masz ochotę na kawę?- spytał, wciskając przycisk.

-Może być.

      Wjechali na czwarte piętro. Mieściła się tam mała kawiarenka. W środku znajdowało się pięc dwuosobowych stolików. Każdy przykryty był kraciastym obrusem i udekorowany flakonem z jakimś zaczarowanym kwiatem. Z prawej strony od wejścia znajdowała się lada. Syriusz zamówił dwie kawy i po pączku, a następnie przysiadł się do stolika, który zajęła im Mary.

-Co robiłeś przez cały weekend?- zagadnęła.

-Miałem ochotę odpocząć, ale Zack poprosił mnie o pomoc. Całą sobotę pomagałem jego siostrze w przeprowadzce- westchnął.- A w niedzielę byłem na obiedzie u Potterów. James mówił, że przyjęcie się udało.

-Tak- zgodziła się.- Była całkiem spoko. A jak misja?

-Trochę lipa- przyznał.- Ale Śmierciożercy prawdopodobnie mają Greya w garści.

-Cholera- mruknęła.

-No… Ej, Mary- przypomniał sobie coś nagle.- Znasz może Dorcas Meadowes?

-To Ślizginka, rok starsza od nas. Nie mów, że jej nie kojarzysz.

-Już wiem!

        Przypomniał sobie ładną dziewczynę, która przyjaźniła się z Narcyzą, gdy ta uczyła się jeszcze w szkole. Nie zwracał na nią większej uwagi. Głównie dla tego, że należała do wrogiego mu Domu.

-Czemu o nią pytasz?- zainteresowała się MaCdonalld.

-A nic, tak tylko.

        Pulchna kobieta przyniosła ich kawę i pączki. Szybko pochłonął drożdżówkę, popijając ją aromatycznym napojem. Mary robiła to samo.

-Ubrudziłeś się lukrem- powiedziała ze śmiechem.- Dobra chodźmy. Dokończymy kawę w gabinecie. John i tak jest na ciebie strasznie cięty dzisiaj, lepiej go nie prowokować.

         Musiał przyznać jej rację. Wyszli z kawiarni i wrócili do swojego biura.

***

     Starał ukryć się zdenerwowanie, które dopadło go przed rozpoczęciem spotkania Zakonu. Musiał przyznać się do tego, że nawalił. Spodziewał się, że Moody wypyta go już na kursie aurorskim, ale Szalonooki najwyraźniej nikomu nie ufał i dmuchał na ziemne- w końcu w Akademii każdy mógł z łatwością ich podsłuchać. Poinformował go jedynie o terminie spotkania.

      Wieczorem, gdy skończył uczyć się na egzamin z zajęć ochroniarskich (ostatnio strasznie je zawalił), teleportował się do Kwatery Głównej i to przed czasem. Wiedział, że może spodziewać się złości ze strony członków, więc postanowił nie dolewać oliwy do ognia spóźnianiem się.

      Gdy wszedł do dworku, w środku spotkał jedynie Lily i Molly. Kobiety krzątały się po kuchni, przygotowując kanapki dla tych, którzy nie mieli czasu zjeść kolacji. Dla pani Wealey było oczywiste, że na pewno ktoś taki się znajdzie.

-Dzień dobry- przywitał się.

-Witaj Syriuszu- Lily uśmiechnęła się do niego.- Co tak wcześnie?

-Nie miałem nic do roboty- skłamał.

      Chwilę później usłyszał huk i dziecięcy płacz. Molly szybko wytarła ręce w ścierkę.

-To moi synowie- wytłumaczyła.- Nie miałam ich z kim zostawić.

      Do środka weszli dwaj rudzi chłopcy. Po piegowatej twarzy niższego z nich ciekły łzy.

-Bill co tam się stało?- spytała ich matka.

-Charlie potknął się o dywan i wywrócił się- wytłumaczył starszy z braci.- Mówiłem, żeby uważał.

-Powinieneś lepiej go pilnować. Pokaż się Charllie… nic ci nie jest- stwierdziła.- Nie ma co płakać.

        Chłopiec pociągnął nosem i dłońmi otarł łzy. Bill odetchnął z ulgą. Widać było, że przejął się stanem młodszego brata. Syriusz pomyślał, że Bill przypomina mu siebie samego, a Charllie Regulusa, gdy byli w ich wieku. Bracia Black byli kiedyś nierozłączni. Łapa zawsze opiekował się Regiem, a on zawsze podziwiał starszego brata. Syriusz miał tylko nadzieję, że młodzi Weasleyowie nigdy się nie pokłócą i zawsze będą z sobą zżyci.

-Ale nie obudziliście Perciego?- zaniepokoiła się Molly.

-Nie- odparł Bill.- Sprawdziłem. Percy śpi grzecznie.

-To dobrze. Możecie iść się bawić. Tylko uważajcie.

       Chłopcy wybiegli do pokoju obok. Lily spojrzała na ich matkę.

-Molly, nigdy nie zrozumiem jak dajesz sobie radę z trójką synów.

-Nie mówiłam tego jeszcze nikomu, ale… znów jestem w ciąży.

-Naprawdę? Gratulację.

-Dziękuję. Bardzo się cieszę.

-Ja bym sobie chyba nie poradziła….

-Poczekaj, aż zostaniesz matką.

     Pani Weasley postawiła przed Syriuszem kubek z gorącą czekoladą. Podziękował i napił się. Smakowała przepysznie. Rudowłosa kobieta potrafiła w kuchni czynić cuda.

     Kilka minut później zaczęli pojawiać się pierwsi członkowie Zakonu. Porozmawiali chwilę w kuchni i udali się do jadalni. Molly sprawdziła, czy jej synowi bawią się grzecznie, zamknięci w jednym z pokoi i wyciszyła pomieszczenie obrad, aby przypadkiem nie przyszło im do głowy podsłuchiwanie. Kiedy już wróciła, właśnie wszedł Moody prowadząc ze sobą młodego chłopaka. Syriusz rozpoznał w nim kolegę z kursu- Zacka Venturiego.

-O nie- jęknęła, siedząca obok Blacka Mary.

       Wszyscy z kursu wiedzieli, że Zack zakochał się w pannie MaCdonalld. Dziewczyna, jeszcze rok temu nie była w stanie spławić żadnego faceta. Długi czas chodziła z Danielem Morrisem, który był potwornym chamem i go nie znosiła, tylko dlatego, że nie potrafiła z nim zerwać. Teraz radziła sobie całkiem nieźle. Gdyby nie Syriusz, biedny Zack straciłby życie, przy pierwszej próbie podrywu panny MaCdonalld. Przyszły auror okazał się być jednak bardzo wytrwałym i, ku ogólnemu rozbawieniu wszystkich znajomych (głównie Łapy), wciąż raczył szatynkę najróżniejszymi wyznaniami miłości.

-To nasz nowy nabytek- powiedział Moody.- Zack Venturi.

       Zakonnicy życzliwie przyjęli nowego. Tylko Mary siedziała obrażona.

-Pewnie od razu się zgodził wstąpić do Zakonu, gdy dowiedział się, ze ty tu jesteś- stwierdził Syriusz, szczerząc się przy tym głupkowato.

-Nie zdziwiłabym się- mruknęła.

      Mina zrzedła Blackowi, gdy Dumbledore poprosił go o relację z misji. Wszyscy zwrócili głowy w jego stronę i poczuł, ze robi mu się gorąco. Mary szturchnęła go.

-No mów- syknęła mu do ucha.

-Na przyjęciu było kilku Śmierciożerców- zaczął.

-Nazwiska?- spytał, a właściwie warknął Szalonooki.

-Widziałem Rosnera, Traversa, Malfoya i… Regulusa. Rozmawiali o czymś z Greyem zamknięci w jakimś gabinecie. Niestety nie udało mi się podsłuchać o czym. Po jego minie mogę stwierdzić, że nie były to informacje dla niego miłe.

       Spojrzał niepewnie na dyrektora, ale ten uśmiechnął się tylko do niego i kiwnął głową w podziękowaniu. Po chwili zaczął naradzać się z Alastorem i Minervą. Syriusz poczuł, że kamień spada mu z serca. Czyli jednak nie nawalił aż tak, jak się tego spodziewał.

      Spotkanie okazało się krótkie. Dyrektor miał jakąś sprawę do Remusa. Reszta osób zaszyła się w kuchni, gdzie mogli poczęstować się kanapkami i herbatą. Lily usiadła obok Huncwotów i Mary. Trzymała w ręku poskładany kawałek pergaminu.

-Dostałam list od Marleny- powiedziała.- Ale jest kierowany również do was, więc chciałam go wam przeczytać.

-Jasne- ucieszyła się Mary.- Jestem ciekawiła co u Młodej.

        Evansówna rozłożyła pergamin i zaczęła czytać, następującą treść:

Kichana Liluś!

Pewnie nie zdajesz sobie sprawy jak się za Wami wszystkimi stęskniłam! Przepraszam, że piszę dopiero teraz, ale nauczyciele strasznie nas cisną. Nie wspominałaś, że na siódmym roku jest tyle nauki. Musiałam przegapić ten aspekt Waszej edukacji, a to pewnie dla tego, że w zeszłym roku więcej czasu spędzałam z Huncwotami, a oni się przecież nic nie uczyli.

Oprócz tego, okropnie tu bez Was nudno. Brakuje mi Twojego gadania, dowcipów Jamesa, uśmiechu Mary, pomocnego jak zawsze Remusa i Petera, który rozbawiał mnie samą swoją osobą. Blacka jakoś specjalnie mi nie brakuje. Za to, niestety, innym dziewczynom bardzo. Nie mogę uwierzyć, że tak za nim wzdychają. Pocieszające jest to, że Robert Adamson, powoli zdobywa ich uznanie. Nigdy bym nie pomyślała, że to on zostanie Naczelnym Casanovą Hogwartu, gdy zabraknie Napuszonego Łba.

Nie tylko Adamson próbuje zastąpić jednego z Huncwotów. Na początku roku wielu chłopców próbowało reaktywować tą „legendarną” grupę . Joe chciał zrobić jakiś dowcip woźnemu. Skończyło się to utratą pięćdziesięciu punktów dla Hufflepufu i szlabanem przez miesiąc. MaCgonagall z łatwością wyeliminowała wszystkich nowych łamaczy szkolnego regulaminu.

Teraz już jest spokojniej. Oczywiście pod słowem „spokojniej” kryje się słowo „nudniej”. Plusem jest to, że odkryłam, gdzie chcę pracować. Ojciec się wkurzył, gdy oznajmiłam, że zostanę aurorką. Mam to generalnie w nocie. W końcu to moje życie, nie? Poza tym wstąpię do Zakonu. Już nie mogę się tego doczekać.

Moim drugim marzeniem, które szybciej się spełni, jest zobaczenie Was. Przyjadę do Kwatery na święta. Dyrektor się na to zgodził. Niestety i na to muszę poczekać.

Kończę, bo muszę jeszcze napisać dwa eseje. Nienawidzę eliksirów! Ucałuj tam ode mnie wszystkich. Blacka właściwie możesz pominąć, wedle uznania.

Twoja Marlena

-Miło, że wreszcie napisała- stwierdził Remus.- Chociaż przesadza z tą aurorką.

-Czemu?- zdziwiła się Mary.- Ja uważam, że będzie świetna. W każdym razie, najpierw musi zdać Owutemy.

     Syriusz uśmiechnął się pod nosem. Poznał MaCkinnon na swoim czwartym roku. Uciekała przed grupą starszych Ślizgonów, którzy rzucali w nią jakieś klątwy. Gdy zobaczył tą scenę od razu ruszył jej na pomoc. Pokonał jej oprawców z łatwością. Należeli do szkolnych idiotów i nie potrafili się bronić, jedynie atakować słabszych. Później odprowadził dziewczynę do Pokoju Wspólnego, gdzie zajęły się nią Lily i Mary. Od tamtego czasu kumplowała się z ich paczką. Szybko odkryli, że nie jest taka grzeczna za jaką ją uważali. Często chroniła ich przed nauczycielami, skutecznie odciągała od niego namolne uczennice, świetnie rozumiała Petera, lubiła rozmawiać z Remusem na naukowe tematy i świetnie grała w quidlitcha- tak jak James. Często kłóciła się z Blackiem, bo zawsze mieli odmienne zdanie na jakieś tematy, ale mimo wszystko wiedział, że tak naprawdę bardzo go lubi. Robiła wszystko by odwdzięczyć się za to, że wielokrotnie „uratował jej życie”. Kiedyś wyciągnął ją zza gałęzi Bijącej Wierzby. Pamiętał jak darła się na niego, że prawie wygrała zakład, a on jej przeszkodził. Nie zwróciła nawet uwagi na to, że z rozciętego ramienia ciekła jej krew, a on miał podbite oko. Siłą zaciągnął ją w tedy do Skrzydła Szpitalnego. Wydzierali się przez całą drogę. W rezultacie załapali szlaban za przeklinanie. Pogodzili się dopiero, gdy musieli wspólnie szorować wszystkie nagrody w Izbie Pamięci.

-Łapa, nie jesz?- Lily podsunęła mu pod nos talerz z kanapkami.

-Dzięki- wziął jedną kromkę.

-Mógłbyś się wreszcie nauczyć gotować- mruknęła Mary.- Zginiesz w końcu z nieróbstwa.

-Przesadzasz. Pysznie, Liluś, normalnie czynisz cuda w kuchni.

     Evansówna trzepnęła go ścierką w ramię, ale i tak się zaśmiała. Syriusz potrafił bajerować kobiety. Do jego tekstów dochodziły te słodkie, roześmiane oczy i zabójczy uśmiech. Niewinna uwaga potrafiła być naprawdę urocza. Ruda zupełnie nie potrafiła się na niego długo gniewać.

-Lil, wracamy?- spytała MaCdonalld.- John kazał mi być jutro wcześniej w pracy.

        Obie dziewczyny wynajmowały razem mieszkanie na przedmieściach Londynu. Evansówna posłała talerze do zlewu i machnęła na nie, żeby zaczęły się zmywać. W tym samym czasie do kuchni weszli państwo Weasley. Artur niósł na jednej ręce śpiącego Charliego, a drugą ściskał dłoń Billa. Molly pchała wózek ze śpiącym Percym.

-Dacie sobie radę?- zaniepokoił się Remus.

-Tak- zapewnił Artur.- Bill weź trochę proszku fiuu- polecił.- Pójdziesz po mnie i Charliem.

       Głowa rodziny zniknęła po chwili w szkarłatnych płomieniach. Chwilę później, to samo zrobił jego pierworodny. Artur pojawił się po kilku minutach by teleportować się z wózkiem, gdy jego żona zrobiła to samo z najmłodszym synem.

-Zawsze będę ich podziwiała- powiedziała Lily, całując James na pożegnanie.

        Po chwili teleportowały się wraz z Mary. Syriusz dokończył ostatnią kanapkę i również postanowił wrócić do domu.

***

Wreszcie udało mi się dodać rozdział! Jestem zdziwiona, coś porobiło się z bloggerem i nie byłam w stanie nic napisać. Na szczęście to już za mną, wracam ;) Rozdział za dwa tygodnie :D